कविता -- प्रीतीचा हा मज छंद लागला कसा ।।

कविता -- प्रीतीचा हा मज छंद लागला कसा ।।

पाहण्याचा तिजकडे मला लागला छंद असा, 

जीवनाचा मिळाला हा आनंद कसा,

वळून वळून पाहे तिजकडे,

मन हे असे वेडे,

स्वतःचाच पडला मजला विसर कसा ।। १ ।।

नजर चोरुनी पाही ती मजला,

श्वासा-श्वासात उरला ना कसा,

गगन हि ठेंगणे मजला,

आनंद गगनात मावेना कसा ।। २ ।।

ती समोर येता, शब्द न फुटती ओठातुनी,

डोळ्यांच्या भावना स्पर्शून गेल्या एकमेका कशा,

तु माझी अन मी तुझा, 

करार जणू हा जाहला कसा,

प्रीतीचा हा मज छंद लागला कसा ।। ३ ।।

        प्रियकर एका मुलीच्या प्रेमात पडतो तेव्हा तो तिच्याकडे प्रेमाने पाहतो. तो जेव्हा आपल्या प्रेयसीकडे प्रेमाने पाहतो तेव्हा त्याला स्वतःचाच विसर पडतो. त्याचे मन तिच्यात गुंतले जाते. या मनात सारखा तिचाच विचार सुरू असतो. त्याचे मन तिच्यासाठी, तिच्या एका नेत्रकटाक्षासाठी वेडे झाले असते. त्याची तहान भूक हरपली जाते. त्याला तिच्याकडे बघण्यात एक स्वर्गीय सुख मिळत असते. संपूर्ण जीवनाचा आनंद लुटत असतो. या आनंदापुढे, सुखापुढे त्याला सर्व गोष्टी क्षुल्लक वाटत असतात. ती जेव्हा चोरून त्याच्याकडे पाहते तेव्हा गगन ठेंगणे होते. त्याचा आनंद गगनात मावेनासा होतो. 

          तो तिच्यात एवढा गुंतला असतो कि ती समोर आली तरी तिच्याशी काय व कसे बोलावे हे त्याला सुचत नाही. त्याच्या ओठातून शब्द फुटत नाही. पण दोघांच्या नजरेत एकमेकांबद्दल प्रेम दिसत असते. हे प्रेम डोळ्यांच्या भावनातून व्यक्त होत असते. 

कवयित्री -- सौ. सोनाली राहुल बेल्लूबी